Esek esek di Guesthouse Rumah Senang?

Voor de liefhebbers, het plaatsje waar u Rumah Senang kan vinden is Kalibaru op Oost Java. De eigenaar van dit guesthouse is ene Vendie uit Rotterdam, die het guesthouse in 2007 heeft laten bouwen en op 8 mei 2008 zijn eerste gasten heeft mogen ontvangen. Niets mis mee natuurlijk, een man met ambitie die in het verre vreemde Indonesië zaken probeert te doen heeft onze aller bewondering. Een man ook waarvan je denkt dat hij veel kan vertellen over Kalibaru en Oost Java want waarvoor zit je anders op een forum. Maar het valt mij op dat hij als "Groot Oost Java" kenner zijn kennis niet met ons wilt delen, of tenminste niet openbaar wil maken. Als wij, de reiziger iets over Oost Java wil weten dan zijn wij bijna verplicht om hem een e-mail sturen en dat begrijp ik niet want een forum dient om ons, de reiziger, te informeren, ons op het juiste spoor te zetten en zeker niet om op een achterbakse manier een huisje te promoten, en dat huisje als uitgangspunt te gebruiken om de omgeving te verkennen, (verplicht) gebruik te maken van zijn transport, en (te dure) excursies. Volgens mij dient een forum vrij te zijn van dit soort reclame, worden aanbevelingen zeer op prijs gesteld, maar het kan niet zo zijn dat iemand die op Java Bali en Lombok wil reizen het advies krijgen om in contact te treden met dit figuur en Kalibaru als uitgangspunt te gebruiken.

Ik en vele andere met mij, waren dit op een gegeven moment zat en zijn vragen gaan stellen bij deze achterbakse manier van reclame maken van Vendie, waardoor deze zich weer zich aangevallen voelde, meteen in de slachtofferrol kroop en ging klagen bij de directie van het WereldWijzerForum daarbij natuurlijk gesteund door het Orakel Indesco.

Citaat:
Ketut, wanneer verdwijnt die Serikambelo nou eens van het forum. Het is toch van de gekke mij in het openbaar op dit forum te beledigen. Heeft hij de voorwaarden niet gelezen.Pieter.
En
Het is jammer dat sommige mensen op sommige forum's het licht in iemand anders ogen niet kunnen velen. Waar dit nu precies in zit is ons een raadsel

Waarschijnlijk heeft Vendie een ontzettend dikke plaat voor zijn kop, en wil deze Vendie maar niet begrijpen dat te veel reclame tegen je kan gaan werken en irritant kan worden zodat je op een gegeven moment Rumah Senang gaat associëren met inlegkruisjes niets meer, niets minder.

Over de naam "Rumah Senang" valt natuurlijk ook nog wel te discussiëren. Het probleem dat je vaker ziet bij mensen die een vreemde taal niet machtig zijn, is dat ze vertalingen gaan gebruiken die leuk klinken, zelfs woordenboek vriendelijk zijn en waar zogezegd niets mis mee is. Dat is ook het geval met Rumah Senang, een prettig huis of huis waar je je eigen thuis voelt. Echter een Indonesiër zal zijn guesthouse nooit deze naam geven omdat Rumah Senang meer een naam is voor een bordeel. Maar hoe meer ik hier over nadenk hoe meer ik tot de conclusie kom dat Vendie deze naam bewust heeft gekozen. Want heeft hij niet eens beweerd dat 60 procent van zijn gasten bejaarden zijn, die waarschijnlijk in Rumah Senang hun stramme botten laten masseren door jonge lieftallige Oost Javaanse dames die hun overladen met complimenten waardoor, als ze geluk hebben, hun slappe manuk misschien weer tot leven komt waardoor ze met overgave kunnen genieten van hun Pijat Asmara.

En was dat niet het doel van Vendie, mensen laten genieten van hun bezoek aan Rumah Senang?

De Indische rijsttafel

In de tijd dat ik in Indonesië woonde kwam ik vaak in aanraking met orang miskin (de arme mens). Ik kwam in kampongs in dorpen en steden waar een huis uit niet meer bestond dan 4 houten wandjes met een zinken dakje, waar ratten, muizen, katten, kippen, ziektes en andere enge beestjes gebroederlijk samenleefde met de mensen die er woonde. Ontmoetten er mensen die per dag niet meer verdiende dan 1€ per dag, waar de kinderen naar school gingen op schoenen van geleend geld, om de doodeenvoudige reden dat het geld ontbrak om kapotte schoenen te vervangen. Deze mensen leefde van nasi (witte rijst), wat groenten en soms een gebakken eitje, nasi werd af en toe gemengd met wat gula jawa om smaak toe te voegen, kortom deze mensen leefde in omstandigheden die je eigen niet kunt voorstellen. Omdat zij, net als iedereen, toch zin hadden in een stukje vlees op zijn tijd en dan het liefst zo goedkoop mogelijk, werd er niet zo nauw gekeken waar dit vlees vandaan kwam. Hierdoor ontstond er deze kampongs een levendige handel in ayam busuk oftewel, rotte kip, kip wat al een tijdje dood was, wat het transport niet had overleefd en er niet zo fris meer uitzag, kip wat ik uit eigen ervaring kan zeggen dat dit stinkt, maar die in de kampongs toch voor een paar centen werd verkocht, bereid en met smaak wordt gegeten.

Wat ik hier mee wil zeggen in dat voor veel mensen in Indonesië eten helemaal niet zo vanzelfsprekend is, dat het tradionele Sundanese en Javaanse eten waar op de diverse fora wordt geschreven en waar de westerse mens als eerste aan denkt als Indonesisch (of beter gezegd Indisch) eten ter sprake komt, vaak alleen was en is weggelegd voor de meer welgestelde Indonesiërs, of tijdens (huwelijks)ceremonies, Idul Fitri en sterfgevallen. Zelfs voor mensen die zo voor het oog en buitenwereld goed lijken te hebben, mooi huis in Perumahan, motor (of 2) en altijd nette kleding maar die kampen met zware leningen, komt het eten vaak op de 2de plaats en een stukje vlees (1x per week) staat niet vaak op tafel, Indomie aangevuld met nasi is voor velen de hoofdmaaltijd.

Selamat makan.

Perang Mulut Dengan Maryono

Over het hoe en waarom van deze alweer Indonesie blog.

Moe gestreden op de verschillende Indonesië fora, die voor het overgrote deel wordt bevolkt door Balilovers en Indonesië gangers die met oogkleppen voor, door Indonesië lopen, reizigers die bovendien geen enkele vorm van kritiek over hun favoriete vakantieland kunnen verdragen, ben ik tot het besluit gekomen dat het weer tijd word voor wat anders. Om niet helemaal te verdwijnen van het “Nederlandse Indonesië Internet Discussie Platform” ben ik een blog begonnen met de naam “Parang Mulut Dengan Maryono”, om van een afstand toch nog commentaar te leveren en mijn gal te kunnen spuwen op de vaak onnozele bijdragen en vragen van sommige mensen. Dit commentaar zal altijd beginnen met een verwijzing of link naar desbetreffende site gevolgd door een reactie van mij, zodat jullie niet denken “wat zit die Maryono nu toch weer uit zijn nek te lullen”. Uiteraard wordt commentaar zowel positief als negatief zeer op prijs gesteld.

Natuurlijk zal er niet alleen commentaar geleverd worden, ik zal jullie ook geregeld "verrassen" met persoonlijke reisverhalen, zonder poespas maar altijd vergezeld van de nodige dosis zelfspot.

Ik groet U,

Vrijwilligerswerk.

Wat ik het WereldWijzer Forum nog steeds kwalijk neem en wat tevens 1 van de redenen was om mijn gebruikersnaam Maryono daar te deleten is het feit dat de directie besloten heeft om het draadje “Welk Visum” wat ging over vrijwilligerswerk in Indonesië in zijn geheel te verwijderen. Dit draadje was volgens mij “Het Draadje” waar waardevolle bijdragen stonden van mensen die mijns inziens wist wat er speelde in Indonesië wat betreft vrijwilligerswerk en waar ik destijds behoorlijk wat tijd in heb gestoken. Maar die compleet werd verziekt door de gebruiker Surya Atmadja met zijn vaak waardeloze en onzinnige bijdragen.

Hieronder staat een gedeelte van mijn bijdrage met diverse aanpassingen om het beter leesbaar te maken voor deze blog.

In de Volkskrant magazine van zaterdag 13-06-2009 stond een interessant artikel over vrijwilligerswerk in Afrika. Een stukje wat al de vrijwilligers die voor korte tijd “goed willen gaan doen” eens zouden moeten lezen voordat ze die zielige wijde wereld intrekken.

“Voor vier pabo-studenten uit Friesland liep de missie anders dan verwacht. Voor al te grote verrassingen kwamen ze niet te staan, de school waar ze stage gingen lopen, bestond gewoon en ze wilden er enthousiast aan de slag. Maar al snel bleek dat voor iedereen onduidelijk was wat ze eigenlijk konden doen. Het was de bedoeling dat we met de docenten een duo zouden vormen en samen de kinderen gingen begeleiden, zegt Chris in de huiskamer van Van Zanten pension. Maar we merken ook dat de leraren moe waren van vrijwilligers, vooral ook omdat die steeds weer zaken willen veranderen. Zo had iemand er een methode uit het daltononderwijs geïntroduceerd, namelijk een stoplicht op het bord. Bij rood licht moet iedereen stil zijn en bij groen mag je vrij praten. Zodra wij de klas binnenkwamen werd dat stoplicht snel opgehangen, maar ze gebruikten het helemaal nooit.”

“Laat er geen twijfel over bestaan, zegt Van Zanten, vrijwilligerswerk doe je puur voor jezelf, in één, twee of zelfs maanden verander je hier niets. Zodra je je omdraait pakken hun oude gewoonten weer op. Als je echt dingen voor elkaar wilt krijgen moet je dat samen met de lokale mensen doen die dat ook echt willen”.

Over weeskinderen wordt ook uitgebreid geschreven, een paar citaten:

“Zielige kleine donkere kindertjes zijn lokaas, zij hebben een enorme aantrekkingskracht op vrijwilligers en dat begrijpen de mensen hier heel goed. Neem het weeshuisje waar Sanne oorspronkelijke naartoe zou gaan. Dat was het plan van een zakenman. Blanken worden hier gezien als wandelende pinautomaten, dus de komst van een blanke betekent automatisch geld. Die zakenman pikte gewoon 15 kinderen van straat, stopte ze in een uitgewoond pand en meldde bij de vrijwilligersorganisatie in Nederland dat hij een weeshuisje had.”

“Dit is extreem maar kinderprojecten zijn wel een industrie geworden”

“De vraag naar vrijwilligerswerk creëert het aanbod. Je kunt je in veel gevallen afvragen wie of wat er het eerst was: de vrijwilliger of het weeshuizen.”

Ik weet dat bovenstaand stukje over Afrika gaat, maar de situatie verschilt nog niet eens zoveel met Indonesië. Waar ik mij op de diverse fora vaak aan stoor is dat mensen die werkelijk iets over Indonesië weten, en (ongezouten) hun mening verkondigen niet serieus genomen worden. Ze krijgen vaak het etiket opgeplakt van negatieve zeikerd alleen maar omdat het indruist tegen hen vaak te positief beeld over Indonesië (in dit geval over vrijwilligerswerk). Neem nu bovenstaand stukje, dat was in het verwijderde draadje al min of meer vorm beschreven door mij (Maryono). Dat werd destijds compleet genegeerd door de topic starter (La Toya) omdat dit waarschijnlijk niet de antwoorden waren die zij verwachtte. Er wordt gereageerd door die Surya Atmadja die nog nooit een vrijwilliger in Indonesië van dichtbij heeft gezien, die alleen maar schrijft hoe welkom een vrijwilliger in Indonesië is, die maar niet schijnt of wilt begrijpen tegen wat voor problemen deze tijdelijke vrijwilligers aan kunnen lopen, waarvan de taal en cultuur misschien nog wel het makkelijkst te benoemen zijn. De enige die destijds echt iets aan deze discussie toevoegden waren ene Jenny en Boomaap.

Tijdelijke vrijwilligers zouden hun eigen eerst eens de vraag moeten stellen of zij het zo leuk zouden vinden als zij 12 keer op een jaar iemand zouden moeten inwerken, waarvan je weet dat die over 4 weken toch weer weg gaan. Na een paar keer laat je die toch ook alleen nog maar kopieerwerk doen, de koffie rondbrengen of de vloer aanvegen. Ik zou er in ieder geval mijn tijd niet meer insteken en deze tijdelijke vrijwilligers krijgen van mij in ieder geval nooit verantwoordelijkheid over kinderen en/of gehandicapten.

Daarom blijf ik bij mijn standpunt dat vrijwilligerswerk alleen maar is weggelegd voor mensen die daadwerkelijk iets toevoegen aan een project, deze projecten opzetten en sturen voor langere tijd en het liefst over meerdere jaren mbv de lokale bevolking die dan in dit geval optreden als “tijdelijke” vrijwilliger. In plaats van een duiventil te runnen met elke maand nieuwe buitenlandse vrijwilligers die steeds maar weer opnieuw moeten worden ingewerkt, die bovendien werken volgens hun eigen werkwijze en eigenaardigheden, waarvan ik mij niet kan indenken of dit nu zo bevorderlijk is voor kinderen en/of gehandicapten. Men kan beter het idee overwegen deze “lokale vrijwilligers” zekerheid bieden tot een vast inkomen en het volgen van een doelgerichte opleiding die hun de mogelijkheid geven om niet alleen hun gezin maar in vele gevallen ook nog de helft van de familie te onderhouden.

Deze blog krijgt nog een vervolg in de vorm van het bezoek van toeristen aan weeshuizen in Indonesië, wat volgens mij door vele van hun als “hoogtepunten” van hun vakantie beschouwd wordt en wat voor mij de doorslag (mede dankzij de reacties van Surya Atmadja en Indesco) heeft gegeven om de naam Maryono definitief te deleten op het WereldWijzerForum.

Inschepen in Benoa (Bali), met de Pelni naar Sumba.

Aangekomen in de haven kwam ik in een grote georganiseerde chaos terecht, iedereen liep of lag door elkaar. Maar op de een of andere manier wist iedereen toch precies wat ze moesten doen of laten. Terwijl ik mij zat af te vragen, wat ik moest doen, waar ik mij moest melden, waar ik mijn ticket moest laten zien. Zette mijn reisgenote zich op haar gemak op een bankje, maakte een praatje met bekenden kortom zij voelde zich helemaal op haar gemak in deze chaos. Natuurlijk kreeg ik ook mijn portie aandacht, een grote blanke op een Pelni boot is nog steeds een bijzonderheid, zeker als je richting oost gaat. Ik kan hier wel als een stoere gozer gaan roepen dat het me helemaal niets deed en me zonder problemen door de menigte bewoog, maar een ieder die in Indonesië rond loopt, weet dat die aandacht overweldigd kan zijn, te veel kan worden en ik voelde mij er eigen erg opgelaten door. Gelukkig was na een uurtje het nieuwe er wel af en werd ik min of meer met rust gelaten. Ondertussen was de boot ook al aan komen varen, dus de aandacht werd toch van mij naar dat schip gelegd.

Nadat het schip had aangelegd begon de grote volksverhuizing, mensen die van boord ging, bagage werd uitgeladen terwijl wij ons steeds verder naar voren probeerde te dringen, waarvoor wist ik nog steeds niet, we hadden toch een ticket. Op het moment dat wij aan boord konden gaan, op zoek naar onze hut begreep ik ineens waarom onze ticket zo goedkoop was. We kwamen namelijk terecht op een slaapzaal voor zo’n 100 mensen onder elkaar. Jankende kinderen, hoesten en rochelende mensen, hoogzwangere vrouwen, kettingrokende mannen, echt alles lag door elkaar. Eenmaal een goed slaapplaatsje te hebben gevonden, een matje op een verhoging, kwamen de porters met de bagage aan en wat die lui allemaal meeslepen ik weet het niet, ons redelijke “comfortabel” hoekje werd al snel omringd door stinkende manden, kooien met kippen en vogeltjes, balen en dozen met onduidelijke lading, ondertussen dacht ik maar aan één ding gezellige boel gaat dat hier worden.

Nadat we dan toch min of meer ons plekje hadden veilig gesteld, ik een beetje onwennig en zenuwachtig heen en weer aan het lopen was, mijn kleine ransel snel had gevuld met al mijn geld, paspoort en fotocamera, zodat ik die dicht bij mij kon houden, gingen we terug naar boven om afscheid te gaan nemen van Bali, natuurlijk constant denkend aan mijn reistas met kleren en of ik die straks niet geplunderd terug zou vinden.

Daar stonden we dan aan de reling. Ondertussen was het al bijna 6 uur, veel viel er niet meer te zien, terwijl we van Bali wegvaarde werd het snel donker, Vliegtuigen zagen we in de verte opstijgen en landen, terwijl we Bali achter ons lieten en naar Lombok vaarde voor de eerste stop van de reis.

Bovenstaand is een gedeelte van mijn reis naar en door Sumba, het volledige verhaal staat hier .

Hoe kom ik op Komodo?

Het orakel Indesco van het WereldWijzer Forum heeft eens het volgende geschreven over het vervoer naar Komodo.

"Volgens mij is er net zoiets als Gilicat om ook naar Komodo te komen; een ferry schijnt niet zo lekker te zijn, lang onderweg, misselijk etc. Of misschine kun je wel vliegen naar Komodo, zou je ff na moeten gaan; is heel betaalbaar allemaal."

Dit advies komt duidelijk van iemand die zeer weinig over het vervoer in Indonesië kan vertellen en alleen de luxe kent van auto met chauffeur, taxi en vliegtuig. Bovendien komt dit advies van iemand die niet verder is gekomen dan Lombok, waarbij ze angstvallig het gebruik van ferry heeft vermeden.

Hoe kom ik op Komodo?

Er zijn veel manieren om op Flores te komen en dan naar Komodo te gaan, maar een Gilicat die dan waarschijnlijk de naam Komodocat zou krijgen is er niet. Er zijn wel diverse tours op Lombok die een soortgelijke tour aanbieden deze vertrekken vaak vanuit uit Labuahan Lombok. Die doen er een dag of 4 over en deze stoppen op diverse plekken langs Sumbawa en de verschillende eilanden tussen Sumbawa en Flores, de bekendste hiervan is wel Perama tours. Zou ik dit aanraden, welja waarom niet, ik vind varen een relaxte manier om te reizen, het is allemaal niet zo luxe en veel privacy heb je niet maar heb je een leuk clubje bij elkaar dan kan ik mij voorstellen dat je de tijd van je leven kunt hebben. Alleen 4 dagen op een boot, dat wordt dan weer niet aangeraden door het Orakel Indesco.

Een andere manier om er te komen is per bus het voordeel is dat je onderweg ook nog eens kan uitstappen en op je gemakje naar Sape de ferry haven van Sumbawa richting Flores kunt reizen, ik zou dan een dagje of 2 verblijven in Sumbawa Besar dan doorreizen naar Bima, hier een nachtje logeren, de volgende dag pak je dan de bus naar Sape om de ferry te pakken naar Labuan Bajo. Deze overtocht duurt ongeveer 8 uur, je hebt wel mooie uitzichten op de eilanden.

Wat je ook zou kunnen doen is in Bima een tour boeken, die je dan via Sape in 2 dagen naar Labuan Bajo op Flores brengt, je doet onderweg de eilanden Komodo en Rinca aan.
Ik weet het, ik weet het deze manieren zijn niet goedgekeurd door het Orakel Indesco omdat je nog steeds voor langere tijd op een boot zit.

Het vliegtuig dan, dat volgens Indesco maar een paar centen kost, het probleem is alleen dat de verbinding Den Pasar naar Labuan Bajo de laatste tijd niet erg betrouwbaar is, je vliegt trouwens niet rechtstreeks naar Flores maar maakt een tussenstop in Bima, waar wij onlangs een nacht moesten doorbrengen omdat de vlucht niet rechtstreeks ging, je moet dan wel rekenen op meer dan 1 juta IDR/per persoon enkele reis en dat is veel meer dan waar Indesco het met haar 10 tot 30 Euro over heeft. Nogmaals als je niet weet waarover je praat, kun je beter je mond houden toch? Goed, je bent dan toch op de een of andere manier met het vliegtuig in Labuan Bajo aangekomen en dan moet je nog met de boot naar Komodo, maar ook hier geen luxe KomodoCat te vinden, je zal gewoon met een of andere gehuurde kotter naar Komodo gebracht worden, een hele dag op de boot al ga je onderweg nog wel een keer snorkelen.

Zo zie je maar om sommige eilanden te bereiken ontkom je er niet aan, niet overal heb je de luxe van een Gilicat, je zult moeten varen op wat er toevallige aan vervoer voorhanden is en hoe verder je van het uitgesleten karrenspoor gaat, hoe avontuurlijker en oncomfortabele het vervoer. Indonesië bestaat tenslotte uit meer dan 13000 eilanden en niet ieder eilandje heeft de beschikking over een landingsstrip of luxe jachthaven om de luxe paardjes onder ons het naar de zin te maken.

De oorspronkelijke haven van Lombok?

Op het WereldWijzer Indonesië Forum schrijft een bijzonder figuur met de naam Indesco. Indesco geeft gevraagd en ongevraagd advies over het reizen in Indonesië. Daar is niets mis mee zult u denken en nee daar is inderdaad niets mis mee. Alleen het probleem met deze Indesco is dat al haar ervaring die ze op desbetreffend forum tentoonspreid komt van een eenmalig bezoek aan Indonesië, waarbij het absolute hoogtepunt van haar reis het boottripje met de Gilicat naar Gili Trawangan was. Ook daar is niets mis mee, als mensen enthousiast zijn over hun reis naar Indonesië en deze ervaringen wil delen met toekomstige Indonesiegangers kan dit alleen maar aangemoedigd worden.
Alleen en nu komt het, zij is op een gegeven moment dit forum als haar persoonlijk eigendom gaan zien, advies van andere mensen met een andere kijk op Indonesië zijn niet meer welkom en worden afgedaan als onzin. De mensen die hier tegenin gaan worden afgezet als een stelletje dombo’s, terwijl het advies dat van deze mensen komt vaak veel waardevoller en beter bruikbaarder is dan het gehinnik dat deze Indesco neerkalkt. Gehinnik dat vaak van, horen zeggen, komt of rechtstreeks uit haar “Reisbijbeltje Trotter” overgenomen is.

Ik kan nog wel uren over dit figuur schrijven, maar voor vandaag is het wel genoeg. Ze heeft me destijds geïnspireerd tot het schrijven van onderstaand stukje waar ze waarschijnlijk met haar reisbijbeltje en vakantiefoto’s van de Gilicat naast zich, antwoordt geeft op de vraag waar Teluk Kode op Lombok ligt.

De oorspronkelijke haven van Lombok?

Ik heb mij dikwijls afgevraagd wat die Indesco nu eigelijk met “de oorspronkelijke” haven van Lombok bedoeld. Spreek je over de tegenwoordige tijd dan komen natuurlijk Lembar en Labuhan Lombok in beeld. Labuhan Lombok voor zijn ferry verbinding tussen Lombok en Sumbawa een tochtje van maximaal een uurtje. Ik kan mij nog herinneren de eerste keer dat ik aankwam in de haven van Sumbawa, Poto Tano hoe helder het water was, maar ook hoe rustig je daar werd verwelkomd door de mensen, een zeldzaamheid in Indonesië, want meestal staan ze om je heen te springen als een stelletje idioten om je tas over te nemen. Dan de “grote ferry haven” Lembar die zowel 24 uur per dag als 7 dagen per week de boten ontvangt uit Bali, en 2 maal per maand de Pelni op doortocht Sumbawa – Sumba – Flores – Timor en terug. Maar geen van deze 2 havens hebben een verbinding met het waanzinnige gezellige Gili Trawangan dus ben ik verder gaan denken. Wat te denken van de ontelbare “oorspronkelijke” kleine vissershaventjes, vaak alleen toegankelijk voor de plaatselijke bewoners die na een nachtje vissen toe zijn aan een beetje rust en die niet zitten te wachten op het gehinnik van ene Indesco, nee deze haventjes vallen dus zeker af.De enige “oorspronkelijke” haven” van Lombok zou je met een beetje fantasie Ampenan kunnen noemen, deze haven heeft namelijk in het verre verleden een beetje rijkdom naar Lombok gebracht omdat de specerijroute de haven aandeed, waardoor Ampenan kon uitgroeien tot de havenplaats van Lombok. Tegenwoordig is hier niets meer van over en is het een ingeslapen stadje met op het strand getrokken de bekende vissersboten. Toch is Ampenan een bezoekje waard, tenminste dat vind ik, ik heb totaal een maand of 3 op Lombok doorgebracht en ging er vaak eten bovendien vind dat die ingeslapen stadjes (zoals je wel meer vindt in NTT en NTB ) wel iets hebben, er hangt een speciale sfeer wat moeilijk uit te leggen is. Maar hoe je hier in Ampenan ook je best doet toch is dit niet “de oorspronkelijke” haven van Lombok waar je makkelijk vervoer vindt naar het waanzinnige gezellige Gili Trawangan.

Na lang nadenken en vele slapeloze nachten kwam ik tot de ontdekking dat heel misschien Indesco met “de oorspronkelijke” haven van Lombok Bangsal bedoelde, een klein door de plaatselijke "maffia" gerund vissershaventje waar niets maar dan ook echt niets "oorspronkelijk" aan is. Een vergissing die men natuurlijk heel makkelijk maakt als je niet verder komt dan het reizen met de Gilicat, aanbevolen door de reisbijbel Trotter en elke andere vorm van transport over water bij voorbaat afwijst ivm met de kans op kotsen.

(De foto van Ampenan komt van de volgende site)