Surya Atmadja dan Indesco orang Gila atau Pembohong?

Het is jammer dat er mensen op het Internet ronddwalen zoals Indesco en Surya Atmadja (zie hier: Sumatra weeshuizen, scholen, psychiatrie) die mensen dikwijls op het verkeerde spoor proberen te zetten. Want in tegenstelling tot wat zij beweren is er in Indonesië een ernstig tekort aan psychiatrische instellingen. Ik begrijp ook helemaal niet hoe zij tot hun bewering komen, aangezien Indesco nog maar 1 maal in Indonesië is geweest en Surya Atmadja elke realiteit mbt Indonesië, wat nochtans zijn eigen land, is kwijtgeraakt. Zijn realiteit of met andere woorden zijn kennis, wat je in elke reactie van hem kunt lezen, is gevormd door zich 8 uur per in dag in een huurwagen te laten rondrijden, te stoppen bij elke mall om daar te genieten van een “authentieke” Indonesische maaltijd en waarschijnlijk heeft hij hier zijn enige contact opgedaan met de behoeftige bevolking, namelijk mensen die staan, zitten of liggen te bedelen bij, de hem zo aangebeden, malls, aangevuld door zijn wel erg eenzijdig Google-gedrag.

De waarheid is dat het zeer slecht gesteld is met de gezondheidszorg in Indonesië, niet in de zin, dat het onbereikbaar zou zijn, er zijn genoeg ziekenhuizen en Puskesmas maar de kwaliteit is vaak bedroevend slecht. Vooral specifieke zorg zoals voor mensen psychische problemen, geestelijk en lichamelijke gehandicapten, deze mensen hebben het niet erg gemakkelijk in Indonesië.

Begrijp me niet verkeerd ik ben geen expert op het vlak van gezondheidszorg, maar ik meen dat ik hier toch wel het een en ander kan schrijven betreft bovenstaande, temeer ik tijdens mijn verblijf in Indonesië van zeer dicht heb meegemaakt hoe er wordt omgesprongen met deze mensen maar ook met de ouders van de hulpbehoeftige. Als Maryono ben ik destijds bijna als leugenaar weggezet door die bovenstaande onnozele lui, iets wat me nog steeds dwarszit.

Destijds heb ik diverse projecten gevolgd waarin autistische kinderen en zwaar geestelijke gehandicapten werden opgevangen. Instellingen die in Indonesië niet zo vanzelfsprekend zijn en meestal zijn opgezet vanuit particulier initiatief en vooral zelfbelang, bijvoorbeeld ouders van autistisch kinderen. Hier zijn we gelijk bij het punt beland waar het om veelal om draait in Indonesië en dat is geld. Deze instellingen zijn vaak alleen bereikbaar voor mensen met geld, de beter welgestelde, die eigen leraren, verzorgers enz. kunnen aanstellen, soms worden deze projecten ook nog eens “gesponsord” door grote buitenlandse vrijwilligers organisaties, die hier dan ook nog eens een Westerse projectleider hebben rondlopen die het een en ander aansturen.

Veel mensen die niet de beschikking hebben over voldoende financiële middelen vallen (vaak) buiten de boot. Bovendien schamen ouders van geestelijke en lichamelijk gehandicapten zich vaak voor hun kinderen. Komt er ook nog eens bij dat de gemiddelde Indonesische mens, mensen met een handicap niet accepteren of worden gezien als een circus attractie, dan kan je eigen wel voorstellen in wat voor wereld de geestelijke en lichamelijk gehandicapten opgroeien. Vaak zitten/liggen zij hele dagen binnen in hun huisjes te verpieteren zonder verzorging en afleiding, als ze geluk hebben kunnen ze wat televisie kijken.

Afgelopen december heb ik ook nog zo’n hopeloos geval gezien, een geestelijk en lichamelijk gehandicapt jongetje (14 jaar), vader ervandoor en moeder uren van huis om wat geld te verdienen, het kind ligt hele dagen op een matras op de grond in een krotje te wachten tot er iemand komt. Niemand die zich verder om dit kind bekommert omdat het niemand wat interesseert.

Hetzelfde geld voor psychiatrische patiënten, heb je geen geld dan kun je opvang in een psychiatrische instelling in de meeste gevallen wel op je buik schrijven. Hebben ze geen familie die hen wilt opvangen dan is de kans groot dat de zware gevallen, als ze een keer doorslagen, in de gevangenis belanden, zonder enige vorm van begeleiding. De minder zware gevallen belanden op straat, mensen die wat langer in Indonesië verblijven, herkennen ze meteen, mannetjes gekleed in plastic, mannetjes gekleed in enkel een lapje voor hun geslacht, schuwe mannetjes die wegduiken als ze een geluidje horen, of mannetjes die de boel bij elkaar lopen gillen.

Surya Atmadja heeft eens op het internet geschreven over bedrijfspsychologen, alleen al aan deze reactie kun je herkennen in welke kringen en op welke plaatsen Surya Atmadja zich begeeft, wordt wakker jongen, Indonesië is groter dan Jakarta en Surabaya, waar de grotere bedrijven zich bevinden, Indonesië heeft duizenden en duizenden bedrijfjes die geen consulenten in dienst hebben, waar de werknemer geen of weinig rechten heeft en waar aan de geestelijke gezondheid al helemaal geen aandacht wordt besteed.

Wij krijgen vaak te horen dat wij (de zwartkijkers en seikers) niet thuishoren op een Indonesische Toeristisch Forum omdat onze reacties vaak niet stroken met de ideeën die de (toekomstige) toerist heeft over Indonesië en misschien hebben ze daar wel gelijk in. Maar persoonlijke vind ik het veel kwalijker dat de (toekomstige) toerist Indonesië veel mooier wordt voorgespiegeld dan die in werkelijkheid is, of zelfs in dit geval de toerist door Indesco en Surya Atmadja wordt voorgelogen.